Letters from Iwo Jima (Film, 2006) - MovieMeter.nl (2024)

Saaie bedoening.

Letters From Iwo Jima is een goedbedoelde poging van grootmeester Clint Eastwood, maar ook een gefaalde. Dat kan dan liggen aan 2 dingen: de Japanse kant van het verhaal of Clint's uitwerking van de Japanse kant van het verhaal. Het moge duidelijk zijn dat het het tweede is.

Het grote euvel is dat de Japanners zich eigenlijk westers gedragen. Het enige verschil met een doorsnee westerse oorlogsfilm is dat er wat meer de (geforceerde) nadruk gelegd wordt op waanverschijnselen zoals eer.

De gruwel van de oorlog komt niet echt aan bod. De kijker krijgt vooral jammerende soldaten in grotten te zien.

Het acteerwerk is over de ganse lijn vrij matig. Op Ken Watanabe na - die overigens vrij bleek staat te acteren - bestaat de cast uit nobele onbekenden. Ook daar zit echter geen rastalent tussen.

De locaties hadden voor wat spektakel kunnen zorgen, maar het strand wordt vrijwel overgeslagen en voorts krijgen we te maken met veel grotten, waar het uiteraard donker is.

Wat dan wel weer de moeite waard is, is de kleurenfilter die Eastwood gebruikt. Die zorgt voor een pak kilheid en dat past perfect bij dit soort film.

Op muzikaal vlak is er niets speciaal te melden. Het beperkt zich voornamelijk tot wat getrompetter.

Tegenvaller.

2

Hmm zit nu even op SBS6 te spieken maar wat is die dubbele ondertiteling irritant zeg. Had toch niet zo moeilijk geweest die amerikaanse ondertiteling weg te laten? Daarnaast ben ik een beetje huiverig voor films geregisseerd door Clint Eastwood aangezien ik J. Edgar dodelijk saai vond en mijn aandacht totaal niet kon houden. Een eerste observatie van een half uurtje gecombineerd met sommige reacties hier tonen aan dat datzelfde effect hoogstwaarschijnlijk ook hier weer van toepassing is.

Clint Eastwood moet gewoon naamloos met zijn revolver door de hete woestijn zwerven of als rebelse agent het gespuis in de stad aanpakken, want tot zover vind ik zijn regie erg tegenvallen (a perfect world uitgezonderd, er zullen ongetwijfeld meer goede films tussen zitten)

inderdaad - weer een geweldige prestatie van die lui bij SBS. 🙄

Vorige jaar was deze film op Belgie te zien en die hadden toen geen probleem om dit fatsoenelijk te presenteren. SBS 6 had gewoon hun versie moeten uitzenden

Mooi geschoten film, vaak met scenes in grijstinten of heel zacht getint (blauw, groen of sepia bv). Hierdoor vond ik de beelden er kunstzinnig grauw uitzien. De effecten waren meestentijds goed, in het begin vond ik bij sommige achtergronden gebruik van chroma-key opvallen.

De afwisseling tussen actie en rust vond ik erg mooi contrasteren, in een goede montage verwerkt.

Ik vond het erg interessant om eens de sfeer aan de Japanse zijde van de oorlog mee te krijgen. Ook achterliggende culturele dingen en achtergronden van personages kwamen naar voren in de film. En het draagt aan de sfeer bij, dat gedurende vrijwel de gehele film Japans gesproken wordt.

Dit is een van de weinige oorlogsfilms die ik graag nog eens zou zien, met name vanwege de goed opgebouwde vervreemdende sfeer en de prachtige visuele plaatjes.

Na enkele films van regisseur Clint Eastwood gezien te hebben, moet ik zeggen dat zijn producties mij tot nu toe prima bevallen.

Uitstekend oorlogsfilm...

Prima verhaal, maar toch een langdurige verhaal (141 minuten)...

Uitstekend acteerwerk...

Ook uitstekend camerwerk...

Prachtig mooi HD kwaliteit en mooi grijstinten (geen kleur)...

Perfect achtergrond geluid (Dolby Digital)...

Wel jammer dat de Nederlandse ondertiteld met

achter buitenlandse tekst, toch een moeilijk leesbaar...

Bekende regisseur Clint Eastwood maakt deze film heel goed...

Saai, langdradig en oppervlakkig. Trucje om de film te ontkleuren of soms kleuraccenten te geven, zoals de rode zon op de vlag, dat zie je bij beginnende amateurs die net photoshop hebben ook. En dan de poging om de Japanners menselijk te doen overkomen, gewoon echt mislukt. Werkelijk geen enkel aspect van deze film vond ik boeiend, het spel niet, spanning ontbrak volledig, zelf de historische feiten kwamen niet goed over.

Historisch klopt het wel vrij aardig, maar het zijn voornamelijk de opgesomde feiten. De film gaf mij in ieder geval de indruk dat de Japanners continue alles verloren, terwijl er toch heftig is gevochten, de Amerikanen telden 21.000 slachtoffers, waarvan 7000 doden. De film geeft je de indruk dat het om enkele honderden soldaten gaat, de japanners verloren er 21.000. Dat er slechts 200 werden gevangen genomen komt wel goed over.

De betere van de twee, nog steeds geen twijfel over.

Blijf dus uiteraard bij mijn eerste mening.

Eigenlijk de enige, van Amerikaanse bodem, afkomstige film dat met respect en zonder vooroordelens of kwezelarij de Japanse oorlogsvoering in beeld brengt. Eastwood geeft, de door westerse ogen, "immoreel" bestempelde Japaners, toch wat respect terug en geeft eigenlijk ook zo deels zijn afkeuring voor "Little Boy & Fat Man".

Alleen al hiervoor kan ik deze film moeilijk een negatieve score toedienen.

Verder is het inderdaad een lange maar toch mooi geschoten, leerrijke rit.

Is inderdaad iets beter dan flags of our fathers, vooral omdat Eastwood aandacht besteed aan de Japanners.

Iwo Jima is een forse kei die net boven de oceaan uitsteekt. Volgens Wikipedia had het ook geen strategische waarde. Het is een voorbeeld van hoe onzorgvuldig met mensenlevens werd omgegaan in WO2.

Geen strategische waarde? Vanaf Iwo Jima werd het vaste land van Japan bereikbaar voor de Amerikaanse bommenwerpers. Daarnaast was het een uitwijkroute voor Amerikaanse militaire vliegtuigen in nood. Als ik het zo moet geloven, dan hebben er 2000+ vliegtuigen een noodlanding gemaakt gedurende het restant van de oorlog.

Prachtig geschoten oorlogsdrama, waarin ook nog eens ijzersterk en overtuigend wordt geacteerd. Natuurlijk ook heel mooi om ook eens het menselijke gezicht van de Japanse troepen te zien. In vrijwel iedere film over de oorlog in de pacific worden ze geportreteerd als brute beesten. Net als in (het fantastische) Unsere Mütter, unsere Väter, mogen we meekijken met de 'vijand'.

Wat ik wel een beetje teleurstellend vond, was de weinige aandacht voor het feit hoe hard de Japanners daadwerkelijk gevochten hebben op Iwo Jima. In het boek "Iwo Jima" van Richard F. Newcomb wordt beschreven hoe de Amerikanen letterlijk voor iedere meter hebben moeten vechten. Hoe ze de honderden bunkers en machinegeweer-nesten een voor een hebben moeten vernietigen. Vond het nu allemaal een beetje laf overkomen. Maar dat zal wel te maken hebben met het feit dat het accent van de film meer op de dramatiek lag dan op de oorlogshandelingen zelf.

De grote waarde van het tweeluik Flags of our fathers en deze Letters from Iwo Jima ligt hem niet in de afzonderlijke films op zich, maar in de combinatie van beiden waarbij Eastwood het schitterende idee opvatte om de slag bij Iwo Jima in twee verschillende perspectieven te belichten: één vanuit Amerikaans standpunt en eentje vanuit Japanse ooghoek.

De motivatie - namelijk het eervol verdedigen van Japanse heilige grond - wordt goed weergegeven. De wilskracht, motivatie en overgave voor hun eigen land van de Japanse soldaten was boeiend om te volgen. Alleen al hierdoor hadden de Amerikanen een vette kluif aan deze Japanners waardoor de inname van het eiland langer duurde dan gedacht. De generaal die in de Verenigde Staten heeft gestudeerd kent van die typische dilemma’s die nogal clichématig overkomen. Wel interessant waren de conflicten met zijn ondergeschikten.

Het niveau wordt niet de gehele film gehaald waardoor de film wat balanceert tussen matig en goed. De gevechtsscènes zijn sterk en ook de grijze donkere belichting dragen bij tot de grauwheid van de oorlog. Prima ook dat de soldaten Japans spreken en niet bvb Engels. De film geeft een mooie inkijk op de strijd op Iwo Jima en dat vanuit het “oog van de vijand”. Een typische Eastwood met dikwijls degelijke tot goede films zonder echt te spreken van een onvergetelijke topper.

De tweede film over de slag op Iwo Jima en beide keren als regisseur treffen we Clint Eastwood aan. Beide films kwamen uit in 2006 en we zien het vanuit beide kampen belicht. In deze "Letters from Iwo Jima" wordt het verhaal vanuit een Japanse visie belicht en in "Flags of our Fathers" wordt het Amerikaanse verhaal uitgelicht. Toch vraag ik mij af of Eastwood beide zijden kan beschrijven maar ondanks dat, heeft hij twee mooie films uitgebracht. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik persoonlijk meer 'plezier' had met de vlaggen van onze vaders maar dat zal ook grotendeels hebben gelegen aan de taal. Ik hoor nu eenmaal liever Engels dan Japans.

Ook heb ik het idee dat deze film iets dieper op de gevoelens van de soldaten inging. Dat zag je o.a. met het interview van een van de soldaten in de andere film.

Ondanks alles een prima film die van mij de 7+ meer dan waard is.

Het meer geslaagde deel uit Clint's tweeluik.

Een film die vooral slaagt in de vermenselijking van de Japanners en hun leed, in dit geval op Iwo. Daarnaast geeft de film en het verhaal, een prima inzicht op de Japanse commando structuur en cultuur met betrekking tot zelfdoding, de vrees voor de Kempetai en de ronduit belabberde en uitzichtloze situatie die ze op zoveel eilanden hadden zonder zich te mogen overgeven.

Visueel valt dezelfde stijl op als in Flags of our Fathers, eveneens weer de goed in beeld gebrachte strijd en CGI, maar scoort de film ook goed omdat hij dichter bij het eiland en de situatie daar blijft in plaats van kriskras rond te springen in allerlei tijdlijnen. Helaas worden hier ook weer enkele flashbacks gebruikt die niet gehoeven hadden, maar goed. Verder valt de omschrijving van Kuribayashi op, die goed gestalte gegeven wordt door Watanebe, erg op als de vernieuwende dwarse officier die liever brak met oude militaire tradities dan zich ter meerdere eer en glorie af te laten slachten. Keuzes en discussies die bij de rest van de staf niet bepaald goed viel, vooral toen hij de banzaiaanvallen verbood. De laatste aanval die hij leidt staat overigens niet te boek als banzai maar als een goed uitgevoerde tactische aanval die veel schade aanrichtte bij de Amerikanen. Daarnaast valt Baron Nishi, Olympisch kampioen, op wiens einde ook correct gebracht wordt.

Toch schiet het beeld tot op zekere hoogte tekort. De Japanse soldaten leefden al lange tijd op hongerrantsoen voor de aanval, en vooral de waterbronnen, met water dat geel zag van de zwavel, eisten een zware tol met veel doden en minstens de helft ziek, zwak en misselijk. De Jappen die men naarmate het einde naderde tegenkwam, waren uitgemergelde skeletten die amper staan konden van ziekte en uitputting. Omstandigheden die op zoveel van die eilanden voorkwamen. Dit zie ik, op één soldaat die ziek wordt en uiteindelijk dood gaat, nergens terug. Dan is er het feit dat het eiland 96 dagen lang gebombardeerd is vanuit de lucht en vanaf schepen, ook dit is een beeld wat maar heel kort voorbij komt. Dan hoe 'de brieven' en spullen van de generaal gevonden worden, men staat met spaden in de grond te steken alsof ze iets proberen te doden en vervolgens worden de spullen letterlijk de grond uitgetrokken. Nog nooit een archeoloog zo te werk zien gaan.

Al met al een prima oorlogsfilm vanuit Japans perspectief die heel erg slaagt in verband met de cultuur en vrees. Toch had het lijden op het eiland beter benadrukt kunnen worden en zijn vooral de beelden van het echte Iwo bijzonder aangezien het als iets 'heiligs' bezien wordt en grote delen nog verboden gebied vanwege het gevaar voor munitie en explosieven. Ten laatste de muziek te noemen die minder contrasteert dan die in FooF. In dit geval past de muziek beter bij de heroïsche en tragische strijd.

Saai.

Letters from Iwo Jima krijgt geen beter openingswoord van mij dan "saai", want dat was het. Eastwood kan erg sterke en realistische cinema regisseren, maar oorlogsfilms van dit kaliber zijn misschien niet voor hem in de wieg gelegd. Zeker omdat deze film, ondanks de Japanse cast, nogal Amerikaans aanvoelt in bijna elk opzicht.

De regiestijl kent wel zijn voordelen, want de locatie en de filters zijn erg mooi. De oorlog kent enkele mooie, overzichtelijke beelden van exploderende huizen of velden. Het ziet er allemaal dan ook best rauw uit, maar Eastwood kan die rauwheid nooit in zijn voordeel gebruiken, waarschijnlijk omdat de regie uiteindelijk te afstandelijk is helaas.

Het acteerwerk is best matig te noemen en geen enkel personage van de vele gezichten weet interessant te zijn. Eastwood geeft ieder personage een bijna Amerikaanse achtergrond aangezien het sterk aangezette sentiment zo weggelopen lijkt te zijn van een Amerikaanse oorlogsfilm. Ik, als iemand die daar geen fan van is, heb het dan ook al snel moeilijk.

De oorlog zelf wordt ook relatief saai in beeld gebracht met een hoop geknal maar weinig rakende doelwitten. Figuurlijk dan, want veel kogels raken het doel wel in deze film. Het is nergens spannend en de trage stukjes tussen de oorlog door vertragen de boel alleen maar. Van de 140 minuten dat de film duurt is ongeveer 100 minuten oninteressant gebrabbel dat zeker tijdens het eerste uur nooit iets uit weet te halen.

Het is jammer dat dit soort films eigenlijk gewoon alles missen. Het is niet meeslepend, knap of spannend. De personages zijn vreselijk inwisselbaar en het acteerwerk van de onderste plank, zowel de Japanners als de Amerikanen acteren als natte kranten. Eastwood heeft betere films gemaakt, en kan ook beter regisseren. Dit was niet zijn beste regiemoment helaas. Verre van zelfs.

Ik heb de tegenhanger Flags of our Fathers nog niet gezien, dus ik begin met de visie van de Japanners op de gebeurtenissen. Of toch de visie van Eastwood op de visie van de Japanners. Ik kende de gebeurtenissen niet, maar voor Amerika was dit wel een belangrijke slag blijkbaar. En voor Japan ook natuurlijk, maar dan met een minder resultaat.

Het concept is wel goed. We zien de slag niet vanuit het standpunt van de heroïsche Amerikanen, maar vanuit de Japanners. En met de andere film Flags of Our Fathers er tegenover heb je 2 films over dezelfde slag tegenover elkaar. Dat Eastwood voor deze slag kiest en niet voor Pearl Harbor toont dan weer wel die Amerikaanse inval.

De film focust lange tijd op de personages, maar brengt het niet echt boeiend. Het blijft een aanloop naar de uiteindelijke slag. Die wordt dan weer wel goed in beeld gebracht, maar de focus ligt al snel terug op de personages. Het komt ook niet echt over als een eerbetoon aan die mensen, wat bij een Amerikaanse film al snel gebeurd. Het geheel blijft wat afstandelijk en ik hou persoonlijk ook niet van de kleurenfilter die gebruikt werd. De slag zelf is wel goed gedaan. Maar de impact blijft wat uit helaas.

Als Flag of our Fathers van hetzelfde kaliber is, zal ik die niet zo snel opzetten vrees ik. Zal iets voor later zijn dan.

Prima film van Clint Eastwood. Niet te vergelijken met de slag om Iwo Jima vanuit het Amerikaans oogpunt in Flag of our Fathers. Daar ligt de invalshoek compleet anders.

Hier zien we de Japanners zich klaar maken voor de strijd om het eiland en speelt de volledige film zich af op het eiland. De Japanners weten eigenlijk al snel dat het een zelfmoordmissie wordt vanwege gebrek aan steun met vliegtuigen en boten. Geen medelijden met al die sukkels die vechten voor ego's op het geopolitieke schaakbord. Hoe harder het woord patriotisme geroepen wordt hoe groter de ego's. Uiteindelijk vechten ze om wie er over een stukje land op deze wereldbol het voor het zeggen mag hebben en wie de grondstoffen mag plunderen. Nou, boeien wie het is. Het maakt geen drol uit dat zien we nu wel weer. Voor WW3, mij niet bellen.